Op 29 september 2024 was de aftrap van de eerste lezing van een serie (2024-2025) die het Sarnámihuis organiseert in samenwerking met de Algemene Hindoe Basisschool VAHON. De maandelijkse lezing zullen in de aula van de Vahonschool worden gehouden.

Onze eerst gast was dr. Anita Ramcharan, die vorig jaar is gepromoveerd aan de Universiteit Utrecht. De titel van haar proefschrift is: Een cultuur vol liederen of liedkunst vol cultuur: De positie van de vrouw in Hindostaanse liedkunst. Van meet af aan was de lezing interessant, omdat mevrouw Ramcharan een onderhoudende spreker is. Uit de veelheid van onderwerpen koos ze ervoor om een aantal liederen uit de nirguntraditie (oude overlijdensliederen) te behandelen. Voor velen van de aanwezigen was deze genre onbekend, omdat heden ten dage veelal bhajans worden gezongen bij het overlijden en de nirgun nagenoeg niet of niet meer wordt gezongen.

In vroegere tijden werden groepen uitgenodigd die de nirgun-liedjes zongen. Het bijzondere aan deze soort is dat de liederen soms ironisch van aard kunnen zijn. Bijvoorbeeld als de kinderen geen aandacht hebben gehad voor het leven voor hun ouders.

Tijdens de discussieronde was er een vraag over de oorsprong van deze liedjes, omdat er geen bronnen te traceren zijn. Uit de teksten kun je opmaken dat de bronnen in India liggen. Bijvoorbeeld het gebruik van woorden als candan (sandelhout), mawwá (wilde vrucht die in Suriname niet voorkomt), nadi kináre citá banáye (de eerste crematie in Suriname vond plaats in 1969).

Na afloop werd nog lang nagepraat over de lezing en het grote belang van het werk van Anita Ramcharan. Het is een monumentaal werk dat een voorname plaats moet krijgen on onze Sarnámi traditie.